တကၠသုိလ္ ရဟန္းပ်ဳိ ဓမၼစာေစာင္ အတြဲ(၁) အမွတ္(၁)PDF Download လုပ္ရန္

တကၠသုိလ္ ရဟန္းပ်ဳိ ဓမၼစာေစာင္ အတြဲ(၁) အမွတ္(၁)

takkatho yahanpyo

တိပိဋက ဆရာေတာ္ နွင့္ အတူတကြ အယ္ဒီတာ ဆရာေတာ္ေလးမ်ား

---

---

---

---

---

---

ကုိယ့္အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ ဘယ္လုိကာကြယ္ၾကမွာလဲ

    မိမိတုိ႕အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ မကြယ္ေပ်ာက္ဖုိ႕ အားလုံးမွာတာ၀န္ရွိပါတယ္။ကုိယ့္အမ်ိဳးကုိယ့္ဘာသာကုိ ကာကြယ္ထိန္း သိမ္းမွုအားနည္းျခင္းေၾကာင့္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၾကရေသာသာဓကမ်ားစြာရွိ္ခဲ့ပါတယ္။တခ်ိန္က ဗုဒၶသာသနာ ေနလုိလလုိထြန္း ေတာက္ခဲ့ေသာ အိႏိၵယ၊ အာဖကန္နစၥတန္၊မေလးရွား၊အင္ဒုိနီးရွား၊စကၤပူ စသည္နုိင္ငံမ်ားသည္ လက္ေတြ႕သာဓကမ်ားျဖစ္ပါ တယ္။မိမိတုိ႕နုိင္ငံသည္လည္း ထုိကဲ့သုိ႕လစ္လ်ဴရွု႕ထားၾကမည္ဆုိလွ်င္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ ကြယ္ေပ်ာက္ သြား မွာျဖစ္ပါတယ္။ဒါကုိေကာင္းစြာ သခၤန္းစာယူ၍ သတိတရားရွိရွိျဖင့္ ၀ုိင္း၀န္းကာကြယ္ျမင့္တင္ၾကဖုိ႕ အားလုံးမွာ တာ၀န္ ရွိၾကပါတယ္။ မိမိတုိ႕အမ်ိဳး ဘာသာသာသနာကုိ ကာကြယ္နုိင္ဖုိ႕ တျခားဘာသာေတြက ဘယ္လုိထုိး ေဖါက္ လႊမ္းမိုးဖုိ႕ၾကိဳး စားေနၾကသလဲဆုိတာကုိလဲ ေကာင္းစြာသိရွိၾကဖုိ႕လုိပါတယ္။စာေရးသူတုိ႕ သာသနာ့ တကၠသုိလ္တက္ေရာက္ပညာ သင္ၾကား စဥ္က တျခားဘာသာျခားေတြရဲ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္ပုံေတြ သူတုိ႕ရဲ႕ထုိးေဖါက္မွုေတြအေၾကာင္းေတြကုိ ေကာင္းစြာသင္ၾကား နာယူခဲ့ရပါတယ္။ သာသနာ့တကၠသုိလ္ကေနဗုဒၶတကၠသုိလ္္(မႏၱေလး) ေရာက္ေတာ့လည္း ဆက္လက္သင္ယူရပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႕စတုတၳနွစ္ေရာက္လုိ႕ ေက်ာင္းဖြင့္ပဲြ အခမ္းအနားမွာ တကၠသုိလ္ၾကီးရဲ႕ ေဂါပက ဥကၠဌ ၾကီးေျပာၾကားသြားတဲ့စကားေလးကုိ အခုထက္ထိအျမဲၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။ဒကာၾကီးေျပာ သြားတာကေတာ့ သူ႕ဘ၀ရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕အေတြ႕ၾကံေလးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။မႏၱေလးျမိဳ႕ၾကီးမွာ မီးအၾကီးအက်ယ္ေလာင္ေတာ့ သူတုိ႕အိမ္မီးထဲပါသြားပါတယ္။ ရွိတာေလးေတြ ဘာမွမယူလုိက္နုိင္ပါဘူး။ေနစရာမရွိေတာ့လုိ႕ သူ႕ရဲ႕ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ ခုိကပ္ျပီးသြားေနရပါတယ္။ သူယူထားတဲ့ဇနီးက ဘာသာျခားပါ။ သူအေဟာအေျပာေကာင္းလုိ႕ဗုဒၶဘာသာ ထဲကုိေတာ့ေရာက္ေနပါျပီ။ဒါေပမဲ့သူတုိ႕ ဘက္က ေတာ့နည္းမ်ိဳးစုံနဲ႕ သူတုိ႕ဘာသာထဲျပန္ပါေရးအတြက္အျမဲၾကိဳးစားေနလ်က္ပါပဲ။ မီးေလာင္လုိ႕ဒုကၡေရာက္ေနတာကုိသိ သြားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ဇနီးဘက္က အေဒၚေတြက ဒါကုိအခြင့္ေကာင္းယူျပီး သူ႕ဇနီးကုိလာဆြယ္ပါတယ္။ဒုိ႕ဘာသာထဲကုိျပန္၀င္ရင္ တုိက္တစ္လုံး ကားတစ္စီးနဲ႕ အရင္းအနွီးေငြထုတ္ေပးမယ္လုိ႕လာစည္းရုံးပါတယ္။ဒါကုိသူ႕ရဲ႕ခင္ပြန္း ကုိေျပာျပေတာ့ ဒီဒကာၾကီးက ေတာ္ေတာ္ သတၱိေကာင္းတယ္ လုံး၀ျငင္းပယ္လုိက္ပါတယ္။လုံး၀မယူဘူး နင္တုိ႕ဘာသာထဲလည္းလုံး၀မ၀င္နုိင္ဘူးေပါ့။ေသခ်ာစဥ္းစား ၾကည္႔ပါ။သူတုိ႕ဘာသာေတြက အားနည္းခ်က္ကုိ ၾကည္႕ျပီးထုိးနက္ဖုိ႕ၾကိဳးစားေနတယ္ဆုိတာအေျဖေပၚပါတယ္။ဒီလုိဆင္းရဲဒုကၡ ၾကံဳလုိ႕ အေနေခ်ာင္ အစားေခ်ာင္ရင္ျပီးေရာဆုိျပီး မိမိဘာသာကုိစြန္႕ကာ ယူသြားၾကတဲ့ဲမိရုိးဖလာဗုဒၶဘာသာေတြလည္း မနည္းပါဘူး။လုံး၀အေလ်ာ့မ ေပးပဲ ဒုကၡေရာက္ခ်င္ေရာက္ပါေစ ကုိယ့္အမ်ိဳးဘာသာသာသနာေတာ့ အေပ်ာက္မခံနုိင္ဘူးဆုိျပီး ၾကိဳးစားရပ္တည္ေနၾကတဲ့ တကယ့္ဗုဒၶဘာသာေတြလဲအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ဒီအထဲမွာ ေက်ာင္းဒကာၾကီးလည္း တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕ဘက္က အေလ်ာ့မေပးပါဘူး။တနည္းနဲ႕မရရင္ တနည္း ေျပာင္းျပီး ၾကိဳးစားတုိက္ပါတယ္။ ဇနီးရဲ႕အေဒၚျဖစ္သူက ေတာ္ေတာ္လည္ပါတယ္။ သူ႕တူမကုိ စည္းရုံးပါတယ္။ နင့္ေယာက္်ားကုိေျပာပါ။ဒုိ႕ဘာသာထဲလည္း ၀င္စရာမလုိဘူး။ဒုိ႕က နင္နဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတာ္ေနလုိ႕ မၾကည္႕ရက္လုိ႕ပါ။ဒို႕အရင္းအနွီး ေငြထုတ္ေပးပါ့မယ္။ ေနဖုိ႕အိမ္ လည္းဒုိ႕ေပးပါ့မယ္။ ဒုိ႕ရဲ႕အကူအညီကုိလက္ခံပါလုိ႕ လာစည္းရုံးျပန္တယ္။လုံး၀သူတုိ႕ဘာသာထဲ မ၀င္နုိင္ဘူး လုိ႕ျငင္းဆုိျပီးသားကုိ လုံး၀အေလ်ာ့မေပးပါဘူး။အခုေနာက္တမ်ိဳးနဲ႕လာစည္းရုံးျပန္တယ္။သူ႕ဇနီးက ဒီလုိလာေျပာေတာ့ သူနည္းနည္း စဥ္းစားသြားတယ္။ ဒီမွာကလည္း ရင္းနွီးစရာေငြကလည္းမရွိ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူတုိ႕ဘာသာထဲ၀င္စရာမလုိ ေျပာင္းစရာမလုိ ေဆြမ်ိဳးသက္သက္မုိ႕ကူညီတာ လက္ခံပါဆုိေတာ့ သူနည္းနည္း စဥ္းစားသြားတယ္။ လက္ခံလုိက္ရင္ ေကာင္းမလားေပါ့။ဒါေပမဲ့ သူသတိရသြားတယ္။ငါတစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္လုိ႕ ေတာ့မျဖစ္ေသးဘူး။ ငါ့ရဲ႕ဆရာေတာ္ကုိ သြားေလ်ွာက္ျပအုံးမွပဲဆုိျပီး ဆရာေတာ္ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ ဆရာေတာ္ တပည္႕ေတာ္တုိ႕ကုိ တုိက္တစ္လုံး ကားတစ္စီး အရင္းအနွီးေငြထုတ္ေပးမယ္ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႕ဘာသာထဲကုိ ၀င္ရမယ္ဆုိတုန္းက တပည္႕ေတာ္လုံး၀လက္မခံပါ။အျပီးအျပတ္ျငင္းပယ္လုိက္ပါတယ္။အခုသူတုိ႕ဘက္က ထပ္ျပီးလာ ေျပာတာက သူ႕ရဲ႕သူမျဖစ္ေနလုိ႕ လာကူညီတာပါ။သူတုိ႕ဘာသာထဲကုိ ၀င္စရာမလုိပါဘူး။ ေနစရာတုိက္နဲ႕ အရင္းအနွီး ေငြလုိသေလာက္ထုတ္ေပးပါမယ္လုိ႕ လာေျပာပါတယ္ဘုရား။တပည္ေတာ္ လက္ခံရင္ေကာင္းမေကာင္းဆုိတာကုိ ဆရာေတာ္ကုိ လာေရာက္တုိင္ပင္တာပါဘုရားလုိ႕ ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက အင္မတန္ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ၾကီးမား တဲ့ဆရာ ေတာ္ၾကီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိဆရာေတာ္ၾကီးေတြသာသနာမွာ အမ်ားၾကီးလုိပါတယ္။ဆရာေတာ္ၾကီးက မင္းေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားပါတဲ့။ မင္းကသူတုိ႕ရဲ႕ အကူအညီ အေထာက္ပံ့ကုိယူလုိက္ပါျပီတဲ့။မင္းကေတာ့ စိတ္ဓါတ္ခုိင္မာ ျပတ္သားတဲ့သူဆုိေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႕မွသူတုိ႕ဘာသာထဲကုိ မေျပာင္းနုိင္တာငါသိပါတယ္တဲ့။ဒါေပမဲ့ စိတ္ဓါတ္နုနယ္ေသးတဲ့ မင္းရဲ႕ဇနီးနဲ႕ သားသမီး ေတြကေတာ့ က်ိန္းေသတယ္။ဒါသူတုိ႕ဘာသာက အရင္းအနွီးအေထာက္အပံ့ေပးလုိက္လုိ႕ သူတုိ႕အခုလုိျပန္ျဖစ္လာတာ သူတို႕ ဘာသာရဲ႕ ေက်ားဇူးေၾကာင့္လုိ႕ျမင္ျပီး က်ိန္းေသ သူတုိ႕ဘာသာ၀င္ေလးေတြျဖစ္သြားမွာတဲ့။မင္းေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးလားတဲ့။ မင္းတုိ႕အိမ္မီးေလာင္သြားတဲ့ အထဲမွာ မင္းရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြ သတၱိေတြပါမသြားပါဘူးတဲ့။မင္းမွာရွိေနတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ နဲ႕ ျပန္ျပီးၾကိဳးစားရင္ ဘာလုိ႕မျဖစ္ရမွာလဲ၊ သူတုိ႕ မင္းကုိေပးမယ္ဆုိတာလဲ မင္းရဲ႕ အရည္အခ်င္း လုပ္ရည္ကုိင္ရည္ကုိသိလုိ႕ ေပးမယ္လုိ႕ ေျပာျခင္းသာျဖစ္တယ္။ကုိယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႕ကုိယ္ျပန္ၾကဳိးစားတည္ေဆာက္ပါလုိ႕ ဆရာေတာ္ၾကီးက ဆုံးမၾသ၀ါဒ ေပးလုိက္ပါတယ္။အဲဒီေတာ့မွ သူေသခ်ာသေဘာေပါက္သြားျပီး သူ႕ရဲ႕ဇနီးဘာသာျခားေတြကုိ အျပတ္ေျပာ လုိက္ပါ တယ္။ဒီေန႕က စျပီးလုံး၀လာေရာက္မစည္းရုံးပါနဲ႕၊ လုံး၀မယူပါဘူး။ ကုိယ့္အရည္အခ်င္းနဲ႕ကုိယ္ျပန္ၾကိဳးစား ပါမယ္လုိ႕ေျပာ လႊတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေန႕ကစျပီးသူျပန္လည္ၾကိဳးစားလုိက္တာ သူျပန္လည္ခ်မ္းသာလာပါတယ္။အထက္ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေရႊလုပ္ငန္း ဥကၠဌထိျဖစ္လာပါတယ္။ယေန႕ဆုိရင္ သာသနာေတာ္ၾကီးအတြက္ မ်ားစြာေထာက္ပံ့လွူဒါန္း အက်ိဳးေဆာင္ ရြက္ေပးေနနုိင္ပါတယ္။ ဒကာၾကီးက သူ႕ကုိယ္ေတြ႕ေလးကုိ ေျပာျပရင္း သံဃာေတာမ်ားကုိ ေလ်ွာက္ၾကားထားပါတယ္။ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားဘုရား...တျခားဘာသာျခားမ်ားသည္ အရင္းအနွီးမ်ားထုတ္ေပးကာ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ၾကိဳးစားထုိးေဖါက္ ေနၾကပါသည္ဘုရား။ဒါကုိ တပည္႕ေတာ္တုိ႕ သံဃာေတာ္မ်ားက လစ္လ်ဴရွုကာ ေနၾကမည္ဆုိလွ်င္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အမိျမန္မာ နုိင္ငံေတာ္၀ယ္ ဗုဒၶသာသနာကြယ္ေပ်ာက္သြားနိင္တာမုိ႕ အရွင္ဘုရားမ်ား သတိတရားရွိရွိျဖင့္ကုိယ့္ဘာသာ သာသနာကုိ ၀ုိင္း၀န္းကာကြယ္ျမင့္တင္ၾကဖုိ႕ ဆုိျပီးေလ်ွာက္ၾကားသြားပါတယ္။ဒါကိုယေန႕ထိျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။ အခုေခာတ္မွာ ဟုိအရင္ကလုိ တစ္လမ္းတည္းသြားစနစ္ျဖင့္သင္ယူယုံနဲ႕မလုံေလာက္ေတာ့ပါ။ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ဘက္ကမ်ားစြာဗဟုသုတရွိဖုိ႕ ေလ့လာသင္ယူဖုိ႕လုိပါတယ္။ကုိယ့္လူမ်ိဳး ကုိယ့္ဘာသာ သာသနာေတာ္အတြက္ တကယ္လုိအပ္ေနတဲ့ ပညာေရး၊စီးပြါးေရး၊က်န္းမာေရး၊လူမွုေရး ၊နုိင္ငံေရး၊အမ်ိဳးသားေရးေတြမွာ ေရွ႕တန္းကေနမားမားမက္ မက္ရပ္တည္ကာ ေဆာင္ရြက္ ေပးၾကဖုိ႕လုိပါတယ္။ဒီလုိမွမဟုတ္လွ်င္မိမိတုိ႕သည္ ဘာမသိညာမသိျဖင့္နိ ဂုဏ္းခ်ုဳပ္ကာ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတုိ႕ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ မကြယ္ေပ်ာက္ေရးနွင့္ျပန္လည္တုိးတက္ထြန္းကားေရးအတြက္ ဆရာေတာ္ သံဃာ ေတာ္ညီေတာ္ေနာင္ေတာ္မ်ားအခ်င္းခ်င္း ေသြးစည္းညီညြတ္ကာ ညီအစ္ကုိရင္းစိတ္ဓါတ္ျဖင့္ အခ်င္းခ်င္းလက္တဲြတုိင္ပင္ၾကိဳးစား တည္ေဆာက္ၾကပါစုိ႕ဟုတုိက္တြန္းနုိဳးေဆာ္ေလွ်ာက္ၾကားလုိက္တယ္သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ားဘုရား။ အမိိ်ဳးဘာသာ သာသနာေတာ္အတြက္ ကုိယ္က်ိဳးစြန္႕လႊတ္ အနစ္နာခံ၍ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္နုိင္ၾကေသာ သာသနာ့၀န္ထမ္း သာသနာ့အာဇာနည္မ်ား မ်ားစြာေပၚထြန္းနုိင္ၾကပါေစဟုဆႏၵျပဳေလွ်ာက္ၾကားရင္း....................

မင္းသုည(ဗုဒၶတကၠသုိလ္)

စာၾကည့္တုိက္ ဟူသည္…

“ဟာ...ဒကာမၾကီးကလည္း စာၾကည့္တုိက္ဆုိတာ...စာအုပ္ရယ္၊ စာဖတ္တဲ့ သူရယ္ရွိရင္ စာၾကည့္တုိက္ျဖစ္ပါျပီ၊ အေဆာက္အဦး မလုိပါဘူးဗ်ာ။” 

         ေစတနာပန္းခင္း စာၾကည့္တုိက္ စဖြင့္မယ္လုပ္ေတာ့ ဒကာမၾကီးတစ္ေယာက္ က “ဦးဇင္းက စာၾကည့္တုိက္ လုပ္မယ္ ဆုိေတာ့ အေဆာက္အဦးရွိလုိ႔လား” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေလးကို စာေရးသူက ဒီတုိင္းေလးပဲ ျပန္ေျဖခဲ့ ပါတယ္။ သူ႔သေဘာကေတာ့ စာၾကည့္တုိက္လုပ္မယ္ဆုိရင္ အေဆာက္အဦးရွိမွ ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပါ။ အေဆာက္အဦးဆုိတာ မလုိအပ္ဘူးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကေနရာကကို လုိအပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဆာက္အဦးရွိမွ စာၾကည့္တုိက္ လုပ္မယ္ဆုိရင္လည္း သာမာန္စာသင္သား ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ စာၾကည့္တုိက္ဆုိတာ “ဘယ္ဆီေမွ်ာ္မွန္း တမ္းတရမလဲ” ဆုိသလုိျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ စာေရးသူက ငယ္ငယ္ ကတည္းက စာဖတ္တာ အလြန္၀ါသနာထုံသလုိ၊ “ငါအရြယ္ေရာက္ရင္ စာၾကည့္တုိက္ လုပ္မယ္”ဆုိတဲ့ အေတြးက ဘယ္အရြယ္ကတည္းက အေသြးထဲ၊ အသားထဲမွာစြဲေနမွန္းမသိပါဘူး။ စာၾကည့္ တုိက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ၀ါသနာပါပါတယ္။ စာေရးသူငယ္စဥ္က ဦးဇင္းတစ္ပါးက အေျပာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဦးႏုရဲ႕ မိတၱဗလဋီကာ စာ အုပ္အေၾကာင္းကုိ အထဲက စာေတြလည္းေျပာျပ၊ စာအုပ္ေကာင္းေၾကာင္းလည္း ညႊန္းျပပါတယ္။ အဲဒိေတာ့ ဆယ့္သုံးႏွစ္သားေလာက္သာရွိေသးတဲ့ စာေရးသူဟာ အဲဒိစာအုပ္ကုိ မဖတ္ဖူးေသးပဲ နဲ႔ သိပ္ကုိၾကိဳက္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စာအုပ္ဆုိင္မွာ သြားေမးတယ္။ ေစ်းက သုံးရာပါတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္ ခန္႔က သုံးရာဆုိတာ စာသင္ သားကုိရင္ငယ္ေလးတစ္ပါးအတြက္ အလြန္ကိုမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူ အဲဒိစာအုပ္ကုိ ရွိစုမဲ့စုေလးနဲ႔ ၀ယ္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ကယ္လည္းဖတ္ၾကည့္ေရာ အဲဒိထဲက စာေတြကုိ စာေရးသူ တစ္လုံးမွနားမလည္ ပါဘူး။ ျမန္မာလုိေတြ ေရးထားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒိထဲက ေရးထားတဲ့ စာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကုိ ဆယ့္သုံးႏွစ္သားကုိရင္ငယ္ဟာ ဘယ္လုိမွ နားမလည္ ႏုိင္ဘူးဆုိတာ အဲဒိေတာ့မွပဲသိရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူ စိတ္မပ်က္ပါဘူး။ “ငါၾကီးလာရင္ ဖတ္မယ္” ဆုိ ျပီး အဲဒိစာအုပ္ၾကီးကိုသိမ္းထားလုိက္ပါတယ္။ အဲဒိထဲက စာေရးသူ စာအုပ္ေတြကုိ စျပီး စုပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ေတြက အဖတ္ကုိမတင္ပါဘူး။ ဟုိလူက ငွား၊ ေပးလုိက္၊ ျပန္မရ၊ ဒီလူက ငွားေပးလုိက္၊ ျပန္မရနဲ႔ ၊ စာၾကည့္တုိက္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္က သမင္ေမြးရင္း က်ားစား ရင္းပဲ ျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး “စာၾကည့္တုိက္ လုပ္ဘုိ႔ စာအုပ္စုေနတာထက္၊ စာၾကည့္တုိက္ လုပ္ရင္းနဲ႔ စာအုပ္စုတာပုိျပီး အဆင္ေျပမယ္”လုိ႔ စဥ္းစားမိတဲ့အတြက္ စာေရးသူ စာၾကည့္တုိက္လုပ္ဘုိ႔ စျပီး ျပင္ လုိက္တာပါ။ အဲဒိမွာ အေဆာက္အဦးျပႆနာက စတက္ေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒိျပႆနာကုိ စာေရးသူက ေစာေစာ က စကားေလးနဲ႔ အေျဖေပးလုိက္သလုိ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိလည္း အားေပးလုိက္တာပါ။ စာၾကည့္တုိက္လုပ္ဘုိ႔ ကိုယ္ ၀ယ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ဟုိေနရာက တစ္အုပ္၊ ဒီေနရာက တစ္အုပ္နဲ႔လုိက္စုလုိက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြက ငါး ဆယ္ေလာက္ပဲစုလုိ႔ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒိစာအုပ္ငါးဆယ္နဲ႔ပဲ စာေရးသူရဲ႕ သင္တန္းအေျခစုိက္ရာ ေလးမ်က္ႏွာ ျမိဳ႕နယ္က၊ ခေမာက္စုဆုိတဲ့ ေနရာေလးမွာ စျပီး တည္ေထာင္လုိက္ပါတယ္။ စာၾကည့္တုိက္နာမည္ကေတာ့ သင္တန္းေလးရဲ႕ နာမည္“ေစတနာပန္းခင္း”ေနရာကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ အေမ ရင္းလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ဒကာမၾကီးေဒၚအသိန္းရဲ႕အိမ္ကုိပဲ စာၾကည့္တုိက္အျဖစ္လုပ္လုိက္ပါတယ္။ (အႏုိင္က်င့္လုိက္ တယ္ေပါ့) ဒီငါးဆယ္နဲ႔ေတာ့ ဘယ္လုိမွ စာၾကည့္တုိက္အဂၤါမျပည့္စုံဘူးဆုိတာလည္း စာေရးသူသိပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ စာအုပ္ေတြမ်ားမ်ားရဘုိ႔ ဘယ္ဒကာမဆီမွ လက္ျဖန္႔ျပီးအလွဴမခံခဲ့ပါဘူး။ စာေရးသူ ရန္ကုန္မွာ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့ အခါ ေန႔စဥ္ပုံမွန္ ဆြမ္းဟင္းမမွီတဲ့ အိမ္ေတြက ၀တၳဳေငြေလးေတြ လွဴဒါန္းေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ကုိ ႏွစ္ရာ၊ တစ္ ခါတစ္ရံ ငါးရာေလာက္အထိရတတ္ပါတယ္။ အဲဒိေငြေၾကးေလးေတြဟာ စာေရးသူရဲ႕ စာၾကည့္တုိက္ရန္ပုံေငြပဲ ေပါ့။ ေန႔စဥ္ရလာတဲ့ ေငြေၾကးေလးေတြကုိ မသုံးပဲ စုဘူးေလးနဲ႔ စုစုထားျပီး၊ တစ္လျပည့္တဲ့အခါေဖာက္ျပီး စာ ၾကည့္တုိက္ကို စာအုပ္ေလးေတြ ရန္ကုန္ကေန ၀ယ္၀ယ္ျပီးပုိ႔ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့လည္း လာဘ္လာဘ ရွားပါးတဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးဆုိေတာ့ အသုံးစာရိတ္ျပတ္တုိင္း စုဘူးေလးကုိ မ်က္ေဆာင္းထုိးရပါတယ္။ မတတ္ ႏုိင္တဲ့ အဆုံးဆုိရင္ေတာ့ စုဘူးေလးဟာ ဖင္က အေဖာက္ခံရတာလည္း မၾကာခဏေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒိလုိ ေဖါက္ျပီးသုံးမိတဲ့ ေငြးေလးေတြကုိလည္း မွတ္ထားပါတယ္။ တတ္ႏုိင္တဲ့အခါ အေၾကြးလို သေဘာထားျပီး ျပန္ျပန္ ဆပ္ရတာေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔တစ္၀ါတြင္းေလာက္ၾကာေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ေလးဟာ အေဆာက္အဦးမရွိေသးေပမယ့္ “၀မ္းစာ” ေလး ေတြျပည့္လာပါတယ္။ စာေရးသူတုိ႔ စာၾကည့္တုိက္က တစ္ျခားစာၾကည့္တုိက္ၾကီးေတြလုိ ၀န္ထမ္းလည္း မရွိပါ ဘူး။ စာၾကည့္တုိက္ တည္ေနရာအိမ္က အစ္မရင္းလုိျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာမေဒၚသႏၱာဦးကိုပဲ စာၾကည့္တုိက္မွဴး အလကားခန္႔ျပီး လူမုိက္ငွားရပါတယ္။ လူမုိက္ငွားရတယ္ဆုိတာ တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ စာၾကည့္တုိက္က ေတာရြာမွာဆုိေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ကုိ ေနရာအေရာက္ လာဖတ္တဲ့သူဆုိတာ စာေရးသူရဲ႕ ကေလးေတြပဲ ရွိပါ တယ္။ တစ္ျခား စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကေတာ့ “ဘယ္စာအုပ္ဖတ္ခ်င္တယ္”ဆုိရင္ စာၾကည့္တုိက္မွဴးနဲ႔ အက်ဳိး ေဆာင္ ဆရာမေတြကပဲ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ စာအုပ္ကုိ သယ္သြားျပီး အဖတ္ခုိင္းရတာပါ။ တစ္ခါတစ္ရံ စာအုပ္ ကနည္းေတာ့ တစ္စုံတစ္ဦးက ဖတ္တာၾကာေနရင္ ေနာက္တစ္ေရာက္က “မျပီးေသးဘူးလား၊ ေျပာထားတာ ၾကာေနျပီ” စသည္ျဖင့္ စာၾကည့္တုိက္မွဴးနဲ႔ အက်ိဳးေဆာင္ ဆရာမေတြမွာ ရန္အေတြ႕ခံရတာလည္း ရွိတတ္ပါ တယ္။ ဒါေတြလည္း သည္းခံရတယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စာေရးသူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက ေျပာပါတယ္“ဦးဇင္း စာၾကည့္တုိက္က ဦးဇင္းမုိ႔လုပ္ႏုိင္တယ္၊ တပည့္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ စာအုပ္လည္း ဖတ္ဘုိ႔လုပ္ေပးရေသး၊ အိမ္လည္းေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပးရေသး။ ဒီၾကားထဲ အဆင္မေျပရင္ အေအာ္အေငါက္ကခံရေသး မလြယ္ဘူး၊ မလြယ္ဘူး” တဲ့။ ဒီလုိပါပဲေလ။ ေလာကဆုိတာေတာ့ ေခ်ာေမြ႕ေနတဲ့ နံရံတစ္ခုကေန ဘယ္သူမွ အေပၚကုိ တက္ ဘုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ နားလည္ေနတဲ့ စာေရးသူကေတာ့ သူရဲ႕အေျပာကုိ အျပဳံးေလးနဲ႔ပဲ တုန္႔ျပန္လုိက္ ပါတယ္။ “စာအုပ္ေကာင္းေကာင္ေလးေတြ ဖတ္ရလုိ႔၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ အမ်ားၾကီးရပါတယ္ ဘုရား၊ အဲဒိအခါတုိင္း အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးကုိသတိယျပီး၊ စာအုပ္ေလးကုိ ခ်လုိ႔ အရွင္ဘုရားကို မွန္းျပီး ကန္ ေတာ့မိပါတယ္ဘုရား” ဆုိတဲ့ အသံေလးေတြ ၾကားရတုိင္း စာေရးသူအတြက္မဟုတ္ေပမယ့္ စာၾကည့္တုိက္ေလး အတြက္ေတာ့ ပင္ပန္းသမွ်ေလးေတြေျပေပ်ာက္ျပီေပါ့။ စာေရးသူတုိ႔ စာၾကည့္တုိက္မွာက က႑ႏွစ္ခုခြဲထားရပါတယ္။ လူၾကီးစာေပရယ္၊ ကေလးစာေပရယ္လုိ႔ရယ္ပါ။ စာေရးသူရဲ႕ ကေလးေတြအတြက္ ဗုဒၶ၀င္ရုပ္ျပ၊ ကာတြန္း၊ တြတ္ပီစတာေတြ၊ လူၾကီးေတြအတြက္ ဓမၼစာေပ၊ က်န္း မာေရး၊ သုတရသ၊ ၀တၳဳ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ စာေရးသူရဲ႕ကေလးေတြကေတာ့ သစၥာရွိပါတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ကန္႔ သတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြပဲ သူတုိ႔ဖတ္ပါတယ္။ လူၾကီးေတြအတြက္ဆုိတဲ့ အကန္႔ကိုလုံး၀ကို မ်က္ေဆာင္းမထိုးပါ ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူၾကီးေတြကေတာ့ လူၾကီးစာေပေတြကေန ေအာက္ကုိ ခုန္ခုန္ခ်ျပီး ကာတြန္းေတြခ်ည္း လာလာ ဖတ္ေနလုိ႔ မၾကာခဏေျပာေနရပါတယ္။ “ကေလးလူၾကီးေတြလုိ႔”။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေရးသူတုိ႔ အိမ္တုိင္ရာေရာက္ ၀န္ေဆာင္မႈေပးေနတဲ့ “ေစတနာပန္းခင္း” စာၾကည့္တုိက္ေလးဟာ သီးျခားအေဆာက္အဦးမရွိေပမယ့္ ဖတ္စရာ စာအုပ္ေလးေတြရယ္။ စာၾကည့္တုိက္အသင္း၀င္ေတြရယ္၊ စာၾကည့္တုိက္ အသင္း၀င္ကဒ္ကေလးေတြရယ္ ျပည့္ ျပည့္စုံစုံနဲ႔ အေဆာက္အဦးကလြဲရင္ ေလာကရဲ႕ ခုိင္မာတဲ့ ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ျမဴတစ္မႈံ၊ သဲတစ္ပြင့္ အျဖစ္နဲ႔ အမ်ားျပည္သူေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ တံခါးကို ဖြင့္လွစ္ဘုိ႔အတြက္ ေအာင္ျမင္စြာရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့ပါျပီ။

ခေမာက္စုေက်းရြာက စာၾကည့္တုိက္ အက်ဳိးေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့
ဆရာမသႏၱာဦး (အလယ္တန္းျပ)
ဆရာမ ဇင္မာျမင့္ (အလယ္တန္းျပ)
ဆရာမ သက္သက္၀င္း (အလယ္တန္းျပ)
ဆရာမ ညဳိမာစိုး (အလယ္တန္းျပ)
ဆရာမ ေဒၚစန္းစန္းခုိင္ (အလယ္တန္းျပ)
မေအးေအးခုိင္ (ခေမာက္စု)
မတင္ေအးခိုင္ (ခေမာက္စု)
မအိသက္ခုိင္
စသည္တုိ႔ႏွင့္ စာဖတ္သူမ်ားအား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိလွ်က္

 ေရႊဘုန္း (အရွင္ေတဇာနႏၵ၊ ေစတနာပန္းခင္း)

ဆဲြကိုင္မိသည့္ အေတြးစ,တစ္မွ်င္

                 ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ဖခင္သုေဒၶါဓနမင္းႀကီး၏ႏိုင္ငံရွိ ကပိလ၀တၳဳေနျပည္ေတာ္ကို ၾကြေရာက္ေတာ္မူခဲ့ရာ ေဆြေတာ္မ်ိဳးမ်ားအားလံုးႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကသည္။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးဖို႔ရာ လိုအပ္ရာရာမ်ား ျပင္ဆင္ေပးၿပီးေနာက္ ႏွစ္၊လမ်ားစြာ ကဲြကြာေနခဲ့ၾကသည့္အေလ်ာက္ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းစေသာ အလႅာပသလႅာပ စကားမ်ားကို ေျပာဆိုေနခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေန႔တာကို အဆံုးသတ္မ်ဥ္းအျဖင့္သာရင္း ေနမင္းႀကီးကေတာ့ အေနာက္ေဂၚယာကၽြန္းဆီ ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလၿပီ။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္မ်ား ေခတၱသီတင္းသံုးေနထိုင္ရာ အရပ္သည္လည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရာေလးအျဖစ္ ေပၚလြင္ခဲ့ေလၿပီ။ အားလံုးအသီးအသီး အသက,အသက ျပန္သြားၾကေသာ္လည္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ် ဘုရားရွင္ႏွင့္သံဃာေတာ္မ်ားကို ေနာက္တစ္ေန႔အတြက္ဆြမ္းကို အလွဴခံဖို႔ရာအတြက္ ဖိတ္မႏၱကျပဳျခင္း မရွိပါေလ။ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးကိုယ္တိုင္ကလည္း “ဖခင္၏ အရိပ္အာ၀ါသေအာက္ကိုေရာက္လာေသာ သားေတာ္သည္ မိမိအိမ္(နန္းေတာ္)ကိုပင္ၾကြေရာက္ကာ ေန႔လည္စာကိုသံုးေဆာင္လိမ့္မည္”ဟု ေတြးလွ်က္ အထူးတလည္ ပင့္ေလွ်ာက္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိဘဲ နန္းေတာ္သို႔ျပန္ခဲ့ေလသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ဆြမ္းခံဖို႔ရာ သင့္ေတာ္ေသာအခ်ိန္တြင္ မည္သူမွ် လာေရာက္ပင့္ဖိတ္မႈ မရွိေသာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေရွးဘုရားရွင္တုိ႔အစဥ္လာကို ဆင္ျခင္ေတာ္မူေသာအခါ ဆြမ္းခံၾကြျခင္းအေလ့ကို ျပဳေတာ္မူခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ ဆြမ္းခံၾကြျခင္းေၾကာင့္ ရရွိအပ္ေသာ အလွဴရွင္ႏွင့္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္တို႔၏ မ်ားျပားလွေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးတရားမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေနာက္ပါရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ စီတန္းလွည့္လည္ကာ အိမ္စဥ္ရပ္ဆြမ္းခံျခင္းကို စ,တင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ထိုသတင္းကိုၾကားသိလိုက္ရေသာ သုေဒၶါဓနမင္းႀကီးသည္ ေျပးလွ်င္မတင့္တယ္ေသာ မင္းတို႔၏အမူရာကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္မ်ား ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူရာလမ္းကို တန္းတန္းမတ္မတ္ေျပးလႊားခဲ့ၿပီး ဘုရားရွင္အား “ခ်စ္သား..! ဖခင္ကုိ အဘယ္ေၾကာင့္ အရွက္ခဲြရပါသနည္း၊ သားေတာ္ႏွင့္ ေနာက္ပါတပည့္ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို တစ္ရက္တည္းမဟုတ္ တစ္သက္လံုးေကၽြးထားရလည္း ဖခင္တတ္ႏိုင္ပါသည္”ဟု ဆိုလွာေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူျခင္းဓေလ့သည္ ဘုရားရွင္တို႔၏ အစဥ္လာျဖစ္ၿပီး၊ အလွဴရွင္မ်ားက သီးသန္႔ပင့္ဖိတ္ထားျခင္းမရွိလွ်င္ ဆြမ္းခံၾကြျခင္းကိုပင္ လိုလိုလားလား ျပဳေတာ္မူေၾကာင္း ျပန္လည္မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ထို႔အတူ ဘုရားရွင္၏ တပည့္၊ သာ၀ကမ်ားသည္လည္း က်င့္သံုးေတာ္မူၾကေၾကာင္းကိုပါ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ***** ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္အခါက ရွင္ရဟန္းျဖစ္လိုေသာသူမ်ားကို ဘုရားရွင္က “သပိတ္တစ္လံုး၊ သကၤန္းသံုးထည္ ျပည့္စံုပါၿပီလား”ဟူေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုပါ ေမးေတာ္မူခဲ့သည္။ ယင္းတို႔အထဲမွ သပိတ္သည္ ဆြမ္းခံစားဖို႔ရာအတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ မိမိ၏ သလံုးျမင္းေခါင္းကို အမွီျပဳကာ အိမ္စဥ္လွည့္ၿပီး အလွဴရွင္မ်ား မပင္မပမ္း လွဴဒါန္းအပ္ေသာ တစ္ဇြန္း၊တစ္ေယာင္းမဆြမ္းကိုု အလွဴခံျခင္းသည္ ျမတ္ေတာ္မူေၾကာင္း ဘုရားရွင္က ျပသေတာ္မူခဲ့သည္။ ရွင္၊ရဟန္းသည္ မိမိကိုယ္္ကိုယ္ ပ်ားပမာထား၍ အလွဴရွင္တို႔၏ သဒၶါတရား၊ စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္တူေသာ ပန္း၀တ္ရည္ကို မပ်က္စီးေအာင္ ေသာက္သံုးဘိသကဲ့သို႔ က်င့္ေတာ္မူၾကရန္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။ ***** ယခုေခတ္အခါတြင္လည္း ဘုရားရွင္၏ မိန္႔မွာေတာ္မူခ်က္ႏွင့္အညီ ရဟန္းျဖစ္လွ်င္ျဖစ္ျခင္း သိမ္တြင္းမွမထြက္မွီ အေရးႀကီးလွေသာ “မွီရာေလးပါး၊ တည္ရာေလးပါး”ကို အထူးတလည္ မွာၾကားရသည္။ ယင္းတို႔ကို ရဟန္းေတာ္တို႔အတြက္ “ေသေလးပါး၊ ရွင္ေလးပါး”ဟုလည္း အခ်ိဳ႕ကဆိုၾကသည္။ ယင္းတို႔အထဲမွ တစ္ပါးမွာ “ရဟန္းဘ၀တြင္ ေနသမွ်ကာလပတ္လံုး ဆြမ္းခံ၍သာ စားရမည္”ဟု ဆိုထားပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအရာအားလံုးသည္ ေရွးဘုန္းေရွးကံရွိသူ (အတိေရကလာေဘာ) ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ျခြင္းခ်က္ရွိပါသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစကာမူ ဆြမ္းခံျခင္းအေလ့ထကို ဘုရားရွင္ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူခဲ့သည့္အတိုင္း ယေန႔တိုင္ေအာင္ ထိမ္းသိမ္းထားႏိူင္မႈသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အစဥ္လာျဖစ္သည္။ ***** သီရိလကၤာႏိုင္ငံ တစ္၀ွန္းလံုးတြင္ ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူရာ (ဗုဒၶေမြးေန႔) ၂၆၀၀-ျပည့္ႏွစ္ အခမ္းအနားမ်ားကို က်င္းပၾကသည္။ လမ္းတိုင္း၊ အိမ္တိုင္း၊ ယာဥ္တိုင္းႏွင့္ အစိုးရ႐ံုးတိုင္း-နီးပါးမွ် သာသနာ့အလံေတာ္မ်ားကို လႊင့္ထူထားသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာတို႔အဖို႔ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာအတိျဖစ္ေသာ ျမင္ကြင္းပင္။ သံဃာေတာ္မ်ားကို အေလးထားမႈႏွင့္ အ႐ိုေသေပးမႈတို႔ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေထရ၀ါဒဗုဒၶသာသနာ ထိပ္တန္းေရာက္သည္ဟု ေျပာေလ့ရွိေသာ သီရိလကၤာသားတို႔ ေျပာစကားမွာ သာမန္ၾကည့္႐ံုမွ်ႏွင့္ပင္ ယံုမွားစရာမလို။ သို႔ရာတြင္ ၿပီးျပည့္စံုေအာင္ ေကာင္းသည္ဟုေတာ့ မဆိုႏိုင္ေပ။ သီရိလကၤာတြင္ ၂၆၀၀-ျပည့္ ဗုဒၶႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းနားကို က်င္းပရာတြင္ သံဃာေတာ္မ်ား တန္းစီ၍ ဆြမ္းခံၾကြျခင္းကိုလည္း အစီအစဥ္တစ္ရပ္အေနျဖင့္ ထည့္သြင္းထားသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား တန္းဆြမ္းခံၾကြေတာ္မူလာသည့္အခါ ဒကာ-ဒကာမမ်ားက သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ရြတ္ဆိုကာ ဖူးေမွ်ာ္ၾက၊ ဆြမ္းမ်ားေလာင္းလွဴၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ သီရိလကၤာ(သီဟုိဠ္)ရွိ အခ်ိဳ႕ေသာ ရဟန္း၊သာမေဏမ်ားမွာ သပိတ္ပိုက္ပံု၊ပိုက္နည္းတို႔အား ေကာင္းေကာင္းမသိၾကေတာ့သည္ကို ျမင္ရ၊ေတြ႕ရသည္။ (သီရိလကၤတာတြင္ ေန႔စဥ္ဆြမ္းခံၾကြသည့္ ေက်ာင္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေတာေနရဟန္း အနည္းငယ္မ်ားလည္း ရွိေသးေၾကာင္းသိရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အမ်ားစုေသာ ရဟန္း၊သာမေဏမ်ားမွာ ဆြမ္းခံၾကြေလ့ မရွိေတာ့ပါ။) သီရိလကၤာတြင္ ရဟန္း-သာမေဏမ်ား ဆြမ္းခံထြက္သည္ကို အေတာ္ပင္ေတြ႕ရခဲသည္။ ေတာရပ္ေဒသမ်ားတြင္သာ ရံဖန္ရံခါေတြ႕ႏိုင္ေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားတြင္မူ အထူးတလည္ျပဳလုပ္ေသာ အခမ္းနားမ်ိဳးတြင္မွသာ ဆြမ္းခံျခင္းဓေလ့ကို ေတြ႕ရေတာ့သည္။ ယင္းကိုပင္ အခမ္းနားတိုင္းမဟုတ္၊ အခါအားေလ်ာ္စြာသာျဖစ္သည္။ လူဦးေရ ၂၅-သန္းခန္႔ရွိေသာ သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ ရဟန္း-သာမေဏႏွင့္ သာသနာ့ႏြယ္၀င္ သီလရွင္မ်ားမွာ ႏွစ္ေသာင္းခဲြခန္႔ရွိသည္ဟု သိရပါသည္။ ထိုအထဲမွ ရဟန္းေတာ္အမ်ားစုသည္ အစိုးရ၀န္ထမ္း အထက္တန္းေက်ာင္းဆရာမ်ား၊ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ား၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်ား စသည္တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ အဆိုပါရဟန္းမ်ား၏ ေန႔စဥ္ဘ၀ပံုရိပ္မ်ားသည္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ဆက္စပ္ေနသည္။ နံနက္ေစာေစာ မိမိသီတင္းသံုးရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွထြက္ကာ ညေနမိုးခ်ဳပ္မွပင္ ေက်ာင္းကိုျပန္ေရာက္ၾကသည္။ အားလပ္ရက္ျဖစ္ေသာ စေန၊တနဂၤေႏြႏွင့္ အစိုးရ႐ံုးပိတ္ရက္၊ အမ်ားျပည္သူ အလုပ္နားရက္မ်ားတြင္မူ ေက်ာင္းတြင္ တစ္ေနကုန္ရွိေနတတ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စေန၊တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ဆြမ္းစား၊ကြမ္းစားမ်ားရွိတတ္သည္။ ဆြမ္းစားမရွိေသာရက္ကလည္း အေတာ္ပင္ရွားသည္။ ဆြမ္းစားမရွိပါကလည္း ဆြမ္းခံထြက္စရာမလို။ အခ်ိန္က်လွ်င္ အ႐ုဏ္ဆြမ္း၊ေန႔ဆြမ္းကို အလွည့္က် ဒကာ-ဒကာမမ်ားက ေက်ာင္းအေရာက္လာပို႔ၾကသည္။ က်န္သည့္ေန႔မ်ားတြင္လည္း ထိုနည္းအတိုင္းပင္။ ေက်ာင္းမွာက်န္ရစ္သည့္ ရဟန္း-သာမေဏတို႔အတြက္ ဆြမ္းလာပို႔သည္။ သို႔ျဖင့္ အိမ္စဥ္ရပ္ ဆြမ္းခံထြက္ျခင္းသည္ ၄င္းတို႔၏ ေန႔စဥ္၀တၱရားတစ္ခုအျဖစ္မွ အလိုလိုပင္ေလ်ာ့သြားသည္။ အ႐ုဏ္ဆြမ္းခံထြက္ဖို႔ကိုေ၀းစြ ေန႔ဆြမ္းခံကိုေတာင္မွ ရံဖန္ရံခါအခမ္းနားမ်ားတြင္သာ ျမင္ရေတာ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္၀ွန္းလံုးတြင္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းခံ၊ ေန႔ဆြမ္းခံမ်ားကို ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႕ေနရေသးသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ နံက္ ၄-နာရီခန္႔တြင္ တုန္းေခါက္အခ်က္ေပးသံကို ၾကားရသည္။ မၾကာမွီမွာပင္ ေက်ာင္းတိုက္အသီးသီးမွ သံဃာေတာ္မ်ား တန္းစီကာျဖင့္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းခံ ထြက္လာၾကေတာ့သည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ နံနက္ ၅-နာရီခန္႔ေလာက္တြင္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးျခင္းကိစၥ ၿပီးေတာ့သည္။ ေန႔ဆြမ္းခံကိုမူ ၉-နာရီခဲြ ၁၀-နာရီခန္႔တြင္ ၾကြေရာက္ၾက၍ နံနက္ ၁၁-နာရီခန္႔တြင္ ဘုဥ္းေပးၿပီးေတာ့သည္။ အ႐ုဏ္ဆြမ္း-ေန႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္ ေခတၱခဏသာ အေထြေထြလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကိုင္ၾက၊ အနားယူၾကၿပီးေနာက္ စာသင္-စာက်က္လုပ္ငန္းမ်ား၊ တရားဘာ၀နာ က်င့္သံုးျခင္းမ်ားျဖင့္ တစ္ေန႔တာကုန္ၾကေတာ့သည္။ သီရိလကၤာရဟန္းေတာ္မ်ားကမူ အ႐ုဏ္ဆြမ္းကို နံက္ ၇-နာရီခဲြ ၈-နာရီခန္႔မွ ဘုဥ္းေပးေေလ့ရွိၿပီး၊ ေန႔လည္ဆြမ္းကိုမူ ေန႔လည္ ၁၂-နာရီ၊ ၁၂-နာရီေက်ာ္မွ သံုးေဆာင္ေလ့ရွိသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ထင္ရွားလွသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီးအခ်ိဳ႕ပင္ ဆြမ္းခံထြက္ေလ့ရွိသည္ကို ေတြ႕ရပါေသးသည္။ အတိုခ်ဳံးေျပာရလွ်င္ သီရိလကၤာ ရွင္-ရဟန္းမ်ားအၾကားတြင္ ဆြမ္းခံျခင္းဓေလ့မ်ား တစ္ေျဖးေျဖးႏွင့္ ေပ်ာက္ကြယ္လာေနေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ရွင္-ရဟန္းတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀တြင္မူ ဆြမ္းခံျခင္းသည္ အေရးပါလွ်က္ပင္ရွိသည္။ ဆြမ္းခံျခင္းကိုပင္ ဘုရားရွင္ ခ်ီးက်ဴးေတာ္မူခဲ့ေသာ က်င့္၀တ္တစ္ခုအေနျဖင့္ ယေန႔တိုင္ က်င့္သံုးလိုက္နာျခင္းႏိုင္ျခင္းကို အစဥ္လာေကာင္းတစ္ခုအျဖစ္လည္း အမ်ားစုက႐ႈျမင္ေနၾကပါသည္။ ***** ေျပာစရာတစ္ခုေတာ့ရွိလာသည္။ ရွင္းလင္းျမင္သာသည့္အခ်က္တစ္ခ်က္လည္းျဖစ္ပါသည္။ လူဦးေရ ၂၅-သန္းေက်ာ္ရွိေသာ သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ ႏွစ္ေသာင္းခဲြေက်ာ္႐ွိေသာ ရဟန္း-သာမေဏမ်ားကို အ႐ိုေသေပးမႈ၊ ဘာသာတရားကို ေလးစားလိုက္နာမႈမွာ အျပည့္၀ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း ရာႏႈန္းျပည့္နီးပါး ရွိေနေသးသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ဆိုေသာ္ အေၾကာင္းကိစၥအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မည္သည့္႐ံုးကိုပင္သြားသြား ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဦးစားေပးသည္။ သီရိလကၤာတြင္ရွိေသာ ႏိုင္ငံျခားသံ႐ုံးမ်ားပင္ ထိုအစဥ္လာကို လိုက္နာၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို အစိုးရ႐ံုးတိုင္းႏွင့္ အခ်ိဳ႕ပုဂၢလိက႐ုံးမ်ားတြင္ အမ်ားျပည္သူ ဖူးျမင္ႏိုင္ေသာေနရာတြင္ စနစ္တက် ပူေဇာ္ထားသည္။ ထို႔ျပင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ လိုင္းကားတိုးစီးလာလွ်င္လည္း မည္သူ႔ကိုမွ် လက္တို႔ေျပာေနစရာမလို။ အားလံုးက လိုလိုခ်င္ခ်င္ ထေပးၾကသည္။ လိုင္းကားတိုင္းတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ သီးသန္႔သတ္မွတ္ထားေသာ ခံုမ်ားရွိသည္။ ထိုခံုမ်ားတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ရွိေနလွ်င္မူ အျခားခုန္အသီးသီးတြင္ ထိုင္ေနၾကေသာ ႀကီးငယ္မဟူ ေယာက်္ား-မိန္းမတိုင္းက ထၿပီးေနရာေပးဖို႔ရာ ၀န္မေလးၾက။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း? (သီရိလကၤာအပါ၀င္ သိမွတ္ဖူး၊ေရာက္ဖူးသမွ် ႏိုင္ငံတိုင္းရွိ အမ်ားျပည္သူသံုး ကား၊ရထားတို႔တြင္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ႏွင့္ အသက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားအတြက္ သီသန္႔ခံုမ်ား သတ္မွတ္ေပးထားသည္ကို ေတြြ႕ရသည္။) သီရိလကၤာရွိ အေျခခံႏွင့္ အထက္တန္း စာသင္ေက်ာင္းမ်ား၌ ဗုဒၶစာေပကို အတန္းစဥ္တိုင္းတြင္ ျပဌာန္းက်မ္းစာတစ္ခုအျဖစ္ ထည့္သြင္းထားသည္။ ထိုျပင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္လည္း တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ဗုဒၶဘာသာသင္တန္းရွိသည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားမွအပ အားလံုးတက္ေရာက္ၾကရသည္။ ဆရာ-ဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းရွိသံဃာေတာ္မ်ားက သင္ေပးၾကသည္။ တကၠသိုလ္တိုင္းနီးပါးတြင္ ဗုဒၶစာေပ ေလ့လာေရးဆိုင္ရာ ဌာနတစ္ခုကိုလည္း သီးသန္္႔ထားေပးသည္။ ထိုအခ်က္မ်ားသည္ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္၊ရဟန္းမ်ားကို ဦးစာေပးသည့္ အေၾကာင္းမ်ားစြာထဲမွ အေၾကာင္းအခ်ိဳ႕ ျဖစ္ႏိုင္စရာရွိပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ားကိုယ္တိုင္ သံုးသပ္ၾကည့္ၾကပါေလ။ အထက္တြင္ေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ရဟန္းေတာ္အမ်ားစုက အစိုးရေက်ာင္းမ်ား၊ တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ ဆရာမ်ားအျဖစ္ သင္ၾကားေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္စရာရွိပါသည္။ ထိုထက္မွာမူ အစိုးရကိုယ္တိုင္က သာသနာေတာ္ကို အထူးအေလးျပဳျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေကာက္ခ်က္တစ္ခုကို ဆဲြၾကည့္ရပါမူ မည္သူက မည္မွ်ပင္ အားေပးေထာက္ပံ့ေပးေနစကာမူ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္-ရဟန္းတို႔ကိုယ္တိုင္က ဒကာ-ဒကာမတို႔၏ သံသရာအက်ိဳးသာမက ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးကိုပါ ရရွိေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အားနည္းခ်က္အျဖစ္ ေျပာရပါမူ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လုံး၀နစ္ျမဳပ္သြားေသာၾကာင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား က်င့္သံုးလိုက္နာရမည့္ ဆြမ္းခံထြက္ျခင္းကဲ့သို႔ေသာ အဓိကအခ်က္မ်ား ေလ်ာ့ရဲ႕လာသည္ကို ေတြ႕ရျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶညႊန္ျပသည့္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္းစဥ္အတိုင္း ဟန္ခ်က္ညီညီ က်င့္သံုးႏိုင္လွ်င္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္က်ိဳးကို ျဖစ္ထြန္းေစလိမ့္မည္ပင္။ လိုလွ်င္ႀကံဆ၊ နည္းလမ္းရမဟုတ္ပါလား? ***** ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လူဦးေရ ၅၅-သန္းေက်ာ္ရွိၿပီး၊ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္-ရဟန္းမ်ားႏွင့္ သာသနာ့ႏြယ္၀င္ သီလရွင္တို႔မွာ ငါးသိန္း၀န္းက်င္ရွိသည္ဟု သိရသည္။ ႏိုင္ငံတစ္၀ွန္းတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို ဦးစားေပးသည့္ေနရာမွာ အေတာ္ရွားပါးလာသည္။ ႐ံုးမ်ားကို ေရာက္သြားလွ်င္လည္း သူလိုငါလိုပင္ ဆက္ဆံသည္။ ေဆး႐ံုမ်ားတြင္မူ ရဟန္း-သာမေဏမ်ားကို မာန္မဲေလ့ရွိသည္ကိုပင္ ေတြ႕ရသည္။ လိုင္းကားမ်ားတြင္လည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ သီးသန္႔ေနရာမ်ားပင္ သတ္မွတ္ေပးေစကာမူ ထိုင္ေနသူမ်ားက ရဟန္းေတာ္မ်ားတက္္လာလွ်င္ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္သည္။ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္သည္။ လိုင္းကားသမားတို႔ကလည္း ရဟန္းသာမေဏမ်ားကို လိုလိုလားတင္ေဆာင္ျခင္း နည္းပါးသည္။ ဆက္ဆံေရးပိုင္းတြင္လည္း ၾကည့္ပါဦး။ ”ဘုန္းဘုန္း! သားတို႔၊သမီးတို႔ ျပန္ေတာ့မယ္” ျဖစ္လာသည္။ အရြယ္ေရာက္သူတို႔ကလည္း က်ေနာ္၊က်မျဖစ္လာသည္။ အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ဆိုတာေတြ ေပ်ာက္လာသည္။ ၿခံဳးေျပာရလွ်င္ ဆရာ/ဒကာဆက္ဆံေရးမွာ သိသိသာသာယိုင္နဲ႔လာသည္။ ငါက ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ စကားမေျပာတတ္ပါဘူး။ မင္းတို႔ပဲေျပာလိုက္ပါဆိုတာေတြ ျဖစ္လာသည္။ …….? ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် သံုးသပ္ၾကည့္ပါစို႔။ ျမန္မာႏိူင္ငံတြင္ရွိေသာ ရဟန္း-သံဃာေတာ္မ်ားတြင္ အမ်ားစုသည္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈမရွိသည္မွာ သိသာထင္ရွားသည့္ အခ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္၊ မုန္တိုင္းဒဏ္သင့္စသည္တို႔တြင္ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ျခင္းစေသာ လူသားခ်င္းစာနာမႈ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္လည္း လက္ရွိအေရတြက္ႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ အနည္းစုေသာ သံဃာေတာ္မ်ားသာ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ၾကသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ပညာေရးဘက္တြင္လည္း ယေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေစမည့္ဘက္ကို အထူးတလည္းညႊန္ၾကားျပသသူ နည္းလာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မိမိတို႔ေန႔စဥ္ဘ၀၊ စား၀တ္ေနေရးႏွင့္ အလွမ္းမသင့္ဟု လူအမ်ားစုကထင္လာခ်ိန္တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားကို ေရာက္ေပါက္သူ နည္းလာသည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေရးပါးလာသည္။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ အ႐ိုေသတတ္မႈ အေလးထားတတ္မႈေတြ မဲ့လာသည္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသာမ်ား အားလပ္ရပ္ျဖစ္သည့္ ေႏြရာသီကာလတိုေလးမွာပင္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာသင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်ေပးသည့္ ရွင္ရဟန္းမ်ား နည္းပါးလာသည္။ လံုး၀မရွိဟုမဆိုပါ။ သံဃာအေရတြက္ႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ လုပ္ေဆာင္သူက နည္းပါးျခင္းကိုသာေျပာပါသည္။ ဘ/က(ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရး)ေက်ာင္းေတြလည္း အသက္၀င္မႈနည္းလာသည္။ ေနာက္တစ္ဆင့္အားျဖင့္ ေလာကီပညာေရးႏွင့္ ေလာကုတၱရာပညာေရးကို ခဲြျခားျမင္လာသည္။ ေလာကုတၱရာပညာေရးဆိုသည္မွာ ေလာကီေက်ာင္းသားေတြနဲ႔မဆိုင္၊ ရဟန္း-သမေဏတို႔သာ သင္ရမည္။ ထိုပညာေရးသည္ ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ားကို ဘာမွ်အေထာက္ကူမျပဳႏိုင္စသျဖင့္-ျမင္လာသည္။ တစ္ဖက္ကေနလည္း ဤသို႔တုန္႔ျပန္လာႏိူင္သည္။ “ဒါေတြက ေလာကီအလုပ္ေတြ။ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားသည္ ဒုကၡအားလံုးခ်ဳပ္ၿငိမ္းဖို႔ သံသရာမွလြတ္ေျမာက္ဖို႔ျဖစ္သည္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိတို႔ဆိုင္ရာ (ဂႏၳဓူရ၊၀ိပႆနာဓူရ) စာသင္စာက်က္လုပ္ငန္းႏွင့္ တရားထိုင္ျခင္းျဖင့္သာ ေနထိုင္ရမည္။” သို႔ဆိုေသာ္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားသည္ လူတို႔၏ေန႔စဥ္ဘ၀ႏွင့္ လံုး၀ကင္းသြားေပေတာ့မည္။ လူသားေတြ ခ်မ္းသာဖို႔ (ဗဟုဇန ဟိတာယ)၊ လူသားေတြၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ (ဗဟုဇန သုခါယ)ဆိုေသာ ဗုဒၶလမ္း၏ ညႊန္ခ်က္မ်ားသည္လည္း တစ္သီးတစ္ျခား ျဖစ္သြားေပေတာ့မည္။ အေကာင္းဘက္ကေန ျမင္ၾကည့္ရလွ်င္ ထုိကဲ့သို႔ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ပတ္သက္မႈ နည္းေသာေၾကာင့္ ဆြမ္းခံထြက္ျခင္းကဲ့သို႔ေသာ သာသနာ့လုပ္ငန္းမ်ား မပ်က္ကြက္ဟု ေထာက္ျပလာႏိူင္ပါသည္။ ထုိအခ်က္သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို အ႐ိုေသတန္လာဖို႔အတြက္ လံုေလာက္ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္္ခုေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္ပါ။ သို႔ရာတြင္ စဥ္းစားသင့္ေသာ အခ်က္တစ္ခုအေနျဖင့္ ထားခဲ့ၾကပါစို႕။ အျခား႐ႈေထာင့္ကေန ျမင္ၾကည့္ရလွ်င္ ဒါေတြမလုပ္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သာသနာပ်က္ေနၿပီလား? ကြယ္ေနၿပီလား? ထိုကဲ့သို႔ကား မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ အလွဴေရစက္လက္ႏွင့္မကြာ က်င့္သံုးေနသူမ်ား၊ သီလေဆာက္တည္ေနသူမ်ား၊ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားေနသူမ်ားလည္း အမ်ားျပားပင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ေစတီ၊ပုထိုးမ်ားလည္း ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းပင္ ရွိေနပါေသးသည္။ မည္သို႔ဆိုေစ လိုင္းကားေပၚေရာက္လာလို႔ေတာင္မွ ခဏတာေနရာေလးကို မေပးလွဴခ်င္ စတာေတြကိုေတာ့ ေမ့ထားလို႔မရ။ ထိုအလွဴတန္းကို လုပ္ေနသူအခ်ိဳ႕ေတာင္ ကိုရင္ငယ္မ်ားကို အလုပ္ရွင္က အလုပ္သမားကို ခိုင္းပံုမ်ိဳးကုိလည္း ေတြ႕ေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုျပင္ မ်ိဳးဆက္သက္လူငယ္ အမ်ားစုတို႔၏ ႏွလံုးသားတြင္ သာသနာ့အဆံုးမမ်ား မတည္ရွိေသးသည္ကိုေတာ့ လက္ခံရေပမည္။ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္မဟုတ္ပါ။ မရွိေသးသည္သာျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းေတာ္အမ်ားစုက သင္ေပးရမည့္တာ၀န္ကုိ မသင္ေပးေသာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ား ေခတ္လူငယ္ေတြ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန အားေပးလာသည္ကို ၾကားသိလာရသည္။ “အနာနဲ႔ေဆး၊ တည့္ေအာင္ေပး ကုေရးမခက္ပါ”ဆိုသည့္အတိုင္း လိုအပ္ခ်က္ကို ေပးႏိkင္ပါမွ လိုသူမ်ားေရာက္လာေပလိမ့္မည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ လူသားတို႔၏ ေလာကုတၱရာအက်ိဳးသာမက ေလာကီမ်က္ေမွာက္ျဖစ္ေသာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကိုလည္း အထူးအေလးထားေတာ္မူခဲ့သည္မွာ ျငင္းဆိုမရႏိုင္သည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။ ဥမာအားျဖင့္ မဂၤလသုတ္၊ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္ ကူဋဒႏၱသုတ္တို႔လို ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ အေထာက္အထားမ်ားကို ေတြ႕ႏိူင္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ ေလာကလိုအပ္ခ်က္ကို သို႔မဟုတ္ လတ္တေလာလိုအပ္ခ်က္ကို အရင္ျဖည့္ဆည္းေပးၿပီးမွ သံသရာလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္တင္းၾကလွ်င္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ အက်ိဳးမ်ားေပလိမ့္မည္။ ေအာက္ပါျဖစ္စဥ္မ်ားကို စဥ္းစားသံုးသပ္ေစလိုပါသည္။ တစ္ခါတြင္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ေနာက္ပါရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ ေက်းရြာတစ္ရြာသို႔ ေရာက္ရွိၾကသည္။ ရြာသူ/ရြာသားမ်ားအားလံုးသည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားထံကို ဖူူးေမွ်ာ္ေရာက္လာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေန႔လည္ဆြမ္းျဖင့္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးၾကသည္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ထံေတာ္မွ အႏုေမာဒနာတရားေတာ္ကို နာယူၾကရန္ အားလံုးက အသင့္ျပင္ဆင္ေနၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္က တစ္စံုတစ္ဦးကို ေစာင့္ဆိုင္းဟန္ရွိေနသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ေတာအရပ္ကေန ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္ မိမိ၏ႏြားကို ရွာရာမွျပန္လာေသာ ရြာသားတစ္ေယာက္ကို ျမင္ၾကေလသည္။ ထိုသူသည္လည္း တရားနာပရိသတ္ကိုျမင္သျဖင့္ တရားနာၾကားရန္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ လူအုပ္ရွိရာသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ႏြားရွာၿပီးျပန္လာသူကို ထမင္းဦးစြာေကၽြးရန္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ စင္စစ္အားျဖင့္ ထုိႏြားေပ်ာက္ရွာသူတစ္ေယာက္ တရားထူးရႏိုင္ဖို႔အတြက္ႏွင့္ က်န္ေသာသူမ်ား ေကာင္းမႈထူးရာေစဖို႔ရာအတြက္ ဤရြာငယ္ေလးကို ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာျခင္းျဖစ္သည္။ တရားထူးရဖို႔ရာပင္ အေၾကာင္းရွိေသာ္လည္း ဗိုက္ဆာေနသူသည္ တရားကိုေကာင္းစြာ ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္သည္ကို သိေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္က လက္ရွိလုိအပ္ခ်က္ကို ဦးစြာေျဖရွင္းၿပီးမွ သံသရာလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တရားထူးရာဖို႔ရာအတြက္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အခ်ိန္ခါသည္ အေရးႀကီးလွသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေမတၱသုတ္လာ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုျဖင့္ သိႏိုင္သည္။ ေတာအုပ္တစ္ခုတြင္ တရားထိုင္မရ၍ ျပန္ေရာက္လာသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို လက္ရွိေနထိုင္ရာ ေတာအုပ္သည္သာ အသင့္ေတာ္ဆံုးကို သိျမင္ေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္သည္ အဆိုပါရဟန္းေတာ္မ်ားအား ေမတၱာပြားမ်ားၿပီးမွ တရားအားထုတ္ၾကရန္ မွာၾကားလိုက္ၿပီး ၄င္းတို႔ေနရင္းေတာကိုပင္ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ခုကိုၾကည့္ပါ။ စည္းစိမ္ပ်က္စီးၿပီး မိဘမ်ားလည္း ေလာေလာလတ္လတ္ ေသဆံုးထား႐ံုသာမက သားေသလင္ဆံုးကိန္းကိုပါ ထပ္ႀကံဳေတြ႕ေနရသည့္ ပဋာစာရီသည္ ေလာကဓံလွိဳင္းေအာက္တြင္ အ႐ူးတပိုင္းျဖစ္ေအာင္ပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဘုရားရွင္ တရားေဟာၾကားေနရာ ပရိသတ္မ်ားေရွ႕သို႔ အ၀တ္မပါ ဗလာခ်ည္းျဖင့္ေရာက္လာသည္။ တရားနာပရိသတ္တို႔က သူ႕ကိုေမာင္းထုတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ဘုရားရွင္က ဟန္႔တားေတာ္မူၿပီး တစ္စံုတစ္ရာ၀တ္ဖို႔ေပးရန္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ အခါတစ္ပါးတြင္လည္း ျမတ္စြာဘုရားသည္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ပင္ ဂိလာနရဟန္းတစ္ပါးကို ျပဳစုေတာ္မူခဲ့သည္။ ဤသို႔ေသာ ျဖစ္စဥ္မ်ား ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ မ်ားစြာရွိပါသည္။ အားလံုးသိၾကၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီး ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို သာသနာျပဳေစလႊတ္ရာတြင္ “စရထ ဘိကၡေ၀ စာရိကံ၊ ဗဟုဇနဟိတာယ ဗဟုဇနသုခါယ ေလာကာႏုကမၸာယ…..မာ ဧေကန ေဒြ အဂမိတၳ၊ ေဒသထ ဘိကၡေ၀ ဓမၼံ…” (၀ိ၊ ၃၊ ၂၇) “ရဟန္းတုိ႔၊ သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔ ခ်မ္းသာျခင္း အလုိ႔ငွါ ေဒသစာရီ ၾကြခ်ီၾက၊ တစ္ခုတည္းေသာ ခရီးျဖင္႔ ႏွစ္ပါးမသြားၾကကုန္လင့္၊ ရဟန္းတုိ႔… တရားဓမၼကို ေဟာေျပာၾက”စသျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ တရားဂုဏ္ေတာ္ေျခာက္ပါးတြင္လည္း သႏၵိ႒ိကဂုဏ္ေတာ္သည္ လက္ငင္းအက်ိဳးကို ဆိုလိုပါသည္။ ထိုလက္ငင္းအက်ိဳး ဆိုသည္မွာလည္း ေလာကီ-ေလာကုတ္ႏွစ္မ်ိဳးလံုး အက်ံဳး၀င္ေလသည္။ လူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀အတြက္ ေဟာၾကားညႊန္ျပထားေသာ တရားေတာ္မ်ားသည္ လူအမ်ားစု၏ ေန႔စဥ္ဘ၀မွ ေသြဖည္သြားလွ်င္ ဗုဒၶတရာေတာ္မ်ားကို နည္းမွန္လမ္းမွန္ျဖင့္ အသံုးခ်ရာ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီးတို႔၏ ဥာဏ္အႏု/အရင့္ကိုလိုက္၍ သစၥာေလးပါးတန္သူကို နိဗၺာန္ထိေအာင္ပို႔၍ သားမယားကို ခ်ီျမွင့္ေထာက္ပံ့ျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္လွသည္ဟုသာ သင့္ေတာ္သူ႔ကုိ မဂၤလာတရားေတာ္မွ်ျဖင့္သာ ေဟာေျပာညႊန္ျပထားျခင္းမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ေနရသည္ကို စာဖတ္သူမ်ားလည္း သတိထားမိၿပီးျဖစ္ေပမည္။ နိဂံုးခ်ဳပ္အာျဖင့္ဆိုရပါမူ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား မိန္႔ေတာ္မူသည့္အတိုင္း သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္-ရဟန္းတို႔သည္ သာသနာ့၀န္ထုပ္မ်ား၊ သာသနာ့၀န္းစီးမ်ား မျဖစ္ၾကဖို႔လိုသည္။ ခ်ီးေျမွာက္ျခင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိရာတြင္ ဓမၼတစ္မ်ိဳးတည္းျဖင့္သာ ခ်ီးေျမွာက္၍ အာမိသျဖင့္ မခ်ီးေျမွာက္လွ်င္ သာသနာေတာ္ ေရရွည္တည္တံ့ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္သည္ကို သတိျပဳရေပမည္။ လူအမ်ားစုတို႔၏ ပညာသင္ၾကားရျခင္း၏ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းသည္ အဓိကအားျဖင့္ စား၊၀တ္၊ေနေရး အဆင္ေျပမႈအတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္မွသာလွ်င္ လိုရာပန္းတိုင္ အသီးသီးကို တစ္ဆင့္လွမ္းၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေရွးအခါက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းပညာေရးသည္ လူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အတိုင္းတာတစ္ခုအထိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ဘုန္းႀကီးသင္ေပးသည့္ ပညာေရးက အလုပ္ေလွ်ာက္လို႔မရပါဘူးဟု လူအခ်ိဳ႕၏ ေတြးဆခ်က္သည္ မွားသည္ဟု မဆိုသာေသာ္လည္း ပညာရပ္တစ္ခုေပၚ ထိုကဲ့သို႔ေကာက္ခ်က္ခ်ျခင္းမွာ မမွန္ႏိုင္ေပ။ ပညာ၏တန္ဖိုးမွာ ထုိထိုပညာရပ္ကို အသံုးခ်သူႏွင့္ ဘယ္လိုအသံုးခ်ရမည္ဆိုတာကို ညႊန္ျပသူတုိ႔သည္သာလွ်င္ အဓိက်ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အရာအားလံုးအေပၚ ေယာနိေသာမနသိကာရျဖင့္ သင့္တင့္စြာ ႏွလံုးသြင္း က်င့္ႀကံႏိုင္လွ်င္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားသည္ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀အတြက္သာမက သံသရာခရီးမွ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ရာအတြက္ပါ အထူးေကာင္းမြန္ျပည့္စံုေသာ လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည္ကုိ ကိုယ္တိုင္က်င့္သံုးသူမ်ာက ေထာက္ခံေပလိမ့္မည္။ အေနာ္ရထာ၊ သီရိဓမၼာေသာမင္းတို႔လို ထင္ရွားေသာသူမ်ားကလည္း သမိုင္းတြင္ သက္ေသခံခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ။


အရွင္ဥတၱမာနႏၵ (ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္)

တကၠသုိလ္ ရဟန္းပ်ဳိ ဓမၼစာေစာင္ အတြဲ(၁) ၊ အမွတ္(၁) Cover Design

Printer အလႈဳရွင္

ဖိတ္မႏၱက ျပဳျခင္း

မုိးမလင္းညမ်ားအေၾကာင္း

ငါတုိ႕ခ်ည္ခဲ့တဲ့ ၾကဳိးေတြပဲ
တစ္ဘ၀ျပီး တစ္ဘ၀.....။
ငါတုိ႕ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမွာလဲ
ေျဖဖုိ ့အစေပ်ာက္ခဲ့ျပီ.....။
ဒီလုိနဲ႕ပဲ မုိးလင္းမိုးခ်ဳပ္
ငါတုိ႕ဘ၀ေတြ စုန္းစုန္းျမဳပ္ခဲ့ျပီ
သခၤါရတရားကုိ မသိေသးသမွ်
ငါတုိ႕ေတြ မုိးခ်ဳပ္ေနတာမွန္း
ငါတုိ ့မသိခဲ့ၾကဘူး..........။

ငါတုိ႕ေတြဟာ ျမင္ေနတဲ့ အကန္းေတြပဲ
ၾကားရတဲ့ နားထုိင္းေတြပဲ......။
ငါတုိ႕ရဲ႕ ျမစ္ေတြကုိ
စီးဆင္းေအာင္ ၾကဳိးစားျပီး
အျခားျမစ္ေတြ တိမ္ေကာသြားၾကတာကုိ
ေမ့ေပ်ာက္ဖုိ ့ ၾကဳိးစားခဲ့တယ္......။

ငါတုိ႕ အိမ္ၾကီး ၾကီးလာသမွ်
အျခားအိမ္ေလးေတြ
ငယ္ငယ္သြားၾကတာကုိ
၀မ္းသာၾကတယ္.......။

ေသခ်ာပါတယ္
ငါတုိ ့ေတြ
မုိးမလင္းညေတြထဲ
ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရဦးမွာပဲေလ.......။

                                       ေ၀လြန္သင္း(ေတာင္တြင္း)

အထုပ္ကုိ ျဖည္ၾကည့္တဲ့ အခါ

ဒီပြဲမွာ တစ္ခ်ဳိ႕ေတြရႈံးခဲ့ၾကတယ္
တစ္ခ်ဳိ႕ၾက အျမတ္ၾကီးၾကီးရသြားျပန္ေရာ
တစ္ခ်ဳိ႕ အနာတရ လဲက်ကြဲက်..........။

လာတုန္းကလည္း
ငါတုိ ့ေတြ ယူလာခဲ့ၾကပါတယ္
ျပန္ေတာ့လည္း ယူသြားၾကရတယ္.....။

ဗလာနဲ ့လာတဲ့ လူလည္းမရွိ
ဗလာနဲ ့ျပန္တဲ့ လူလည္းမရွိ
ငါ့တုိ႕ရဲ႕ အထုပ္
ငါတုိ႕ျဖည္ၾကည့္ေတာ့

တစ္ခ်ဳိ႕ ဒါန ၊ သီလ ၊ ဘာ၀နာ
တစ္ခ်ဳိ႕ရာထူး ၊ ဂဳဏ္ ၊ ပစၥည္း
တစ္ခ်ဳိ႕ေလးေလးပင္ပင္ၾကီးေတြကုိ
မ,ျပီး အေပၚတက္သြားၾကတယ္...... ။

တစ္ခ်ဳိ႕ျပန္မထနုိင္ေလာက္ေအာင္ကုိ
ေလးလံသြားတယ္.........။
ငါတုိ႕ေတြ ဘာကုိ ယူျပီးၾကျပီလဲ
ေသခ်ာတာကေတာ့
အခ်ိန္မျပည့္ခင္
မရႈံးဖုိ႕ပါပဲ............. ။

                                 လင္းသစ္

ေမတၱာပန္းခုိင္

ဆင္းရဲခ်မ္းသာ အလႊာေပါင္းစုံ
လူတုိ႕ဘုံ၌ ကုံလုံျပည့္၀
နွလုံးလွဖုိ႕ ေမတၱာနွင့္ယွဥ္
ၾကဳိးစားျပင္ခဲ့...........။

လဲေနသူလား ထူ၍သြားမည္
ခ်ဳိးနွိမ္စိတ္အား ေမ့၍ထားခဲ့။
ေအာင္ျမင္ သူလား အားက်စကား
ဆုိ၍သြားမည္ ...........။

အျပဳံးမ်က္နွာ မုဒိတာနွင့္
ၾကီးပြားလုိစိတ္ ယုိဖိတ္လာေအာင္
ပုိ႕ေဆာင္ေပးခဲ့............။

ဆင္းရဲခ်မ္းသာ အကာပါတည္း
ေမတၱာနွင့္ယွဥ္ ေျပာဆုိလွ်င္မူ
လူခ်စ္နတ္ခ်စ္ ပန္းစစ္စစ္မုိ ့
မည္သူပန္ေစ ရနံ႕ေ၀ခဲ့........။

ေ၀ေ၀ဆာဆာ ပြင့္လာေစေၾကာင္း
ေမတၱာေလာင္း၍
ဖူးပြင့္အသီး ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္
သြယ္သြယ္ေသးေသး ခ်ဳိစိမ့္ေအးမည္
ေမတၱာတန္ခုိး ပန္းလုိမ်ဳိးပင္
စုိက္ပ်ဳိးခ်င္ခဲ့ .................။

                                      တကၠသုိလ္ အရွင္ဥာဏိႏၵ

ဒီလမ္း

မုန္တုိင္းေတြ ခင္းတဲ့လမ္း
မၾကမ္းဘဲ ရွိပါ့မလား.............

မိုင္ေထာင္ခ်ီ ေ၀းတဲ့လမ္း
မပန္းဘဲ ရွိပါ့မလား..............

ေလာကသာသနာ အတြက္
ေလွ်ာက္တဲ့လမ္း
ပန္းခ်င္ပန္း ၊ ႏြမ္းခ်င္ႏြမ္း........။

သံသရာ ခရီးၾကမ္းထက္ေတာ့
မရွည္ၾကာနဳိင္တဲ့ ဒီလမ္းထဲ

ယုံၾကည္ရာ လက္တြဲ
ရဲရဲေပါ့ကြယ္....................

ယုံၾကည္ရာ လက္ကမ္း
လွမ္းလုိက္စမ္းကြယ္................. ။ ။


                                        ေရႊဘုန္း ( ေစတနာ ပန္းခင္း)